عشق بزرگترين نعمت خداست

تو سر دسته تمام انسان هايي هستي كه خريتشان پايان ندارد... تو كف دستت بودم، پروندي! حالا تو كف خيابون ها دنبال ردي از من مي گردي؟

پي نوشت: الان سر ظهر تو، هنوز مونده تا شب و ببيني

عشق بزرگترين نعمت خداست...

از هم فرار مي كنيم به سمت هم مي دويم اين وسط تصوراتمان از صبح تا شب آه مي كشند عشق بزرگترين نعمت خداست...

بيا به ياد بياوريم در آخرين لحظه ي پيش از تولد قرارمان با هم چه بود؟ عشق بزرگترين نعمت خداست...

سال ٨٥ شايد هم ٨٦ بود كه براي نمايشگاه كتاب رفتم تهران، در مسير برگشت سوار يه ماشين خطي تهران به شمال شدم، در تمام طول مسير كه حدود ٤ ساعت بود از ضبط ماشين آهنگ عاشقانه غمگين پخش مي شد و راننده مثل ابر بهار گريه مي كرد. يادمه دو دستي به در ماشين از ترس تصادف چسبيده بودم و متحير از اين اشكي بودم كه بند نمي آمد. سالها از اون ماجرا مي گذره، توي هفته گذشته چندين بار تو ماشين يك هو، بي اختيار زدم زير گريه، الان مي فهمم چرا بند نمي آمد اشك هاي راننده... عشق بزرگترين نعمت خداست...ادامه مطلب

برگشت بهم گفت ببين دوست جون، فرض كن يه پيكان مدل ٥٧ تر و تميز و اصلا صفر يه طرف، يه پارس مدل ١٤٠١ اونم صفر يك طرف ديگه، هر دو هم هيچ هزينه اي روي دستت نخواهد گذاشت و هم قيمت هم هستند، به من بگو تو كدوم و انتخاب مي كني؟نفهميدم چي مي گه، ادامه داد، اگر چه هيچ كدومشون هزينه تعميرات ندارند اما هزينه روزمره كه دارند، بعد در حالي كه حرص مي خورد ادامه داد هر دو بنزين سه هزار تومني مي خوان هر دو روغن چهارصد تومني مي خوان، با اين شرايط معلومه كه بايد پارس و انتخاب كني كه يه سواري بهتر يه شخصيت اجتماعي مناسب تر بهت مي ده. ادامه داد ببين لاله جان، طرف عاطفي تو هر كسي باشه بايد وقتت و عمرتو، عشق و علاقه تو براش بزاري، جان من اين و برا كسي بزار كه بهت جايگاه اجتماعي مناسب تري بده... حرفش به جانم نشستپي نوشت: هر كسي يه زباني و بهتر از زبان هاي ديگه مي فهمه، قبل از نصيحت دوستانمون زبان مورد علاقه اونها رو كشف كنيم، مثل دوست من باشيم، اون فهميده بود من زبان مالي و بهتر از هر زبان ديگه مي فهمم عشق بزرگترين نعمت خداست...ادامه مطلب

داریم کم کم به ورق های آخر داستان 1401 نزدیک می شیم، آخرهای داستان همیشه جذاب و دوست داشتنیِ، همه اغلب اوقات می خوان بدونن آخرش چی می شه، الان که به مسیری که توی این سال پیموندم نگاه می کنم می تونم اسمش و سال دو راهی ها بزارم، سالی که در اون بارها و بارها مجبور شدم انتخاب کنم همون مسیر گذشته رو ادامه بدم یا راه جدیدی و در پیش بگیرم، 1401 از من آدم متفاوتی و ساخت، آدمی که مثل گذشته عمل نکرد، احساسی در من می گه هنوز بازی تمام نشده جای جذاب و دوست داشتنی داستان مونده...پی نوشت: می شه این متن و در پارت دوم، ابتدای سال 1402 به اتمام رسوند عشق بزرگترين نعمت خداست...ادامه مطلب

وقتی سناریویی در حوالی بیست سالگی اتفاق می افته و در حوالی 40 سالگی همون سناریو با آدم های دیگه ای تکرار می شه این نشون می ده یک جای آگاهی من می لنگه، باید از هیاهوی جهان فاصله بگیرم و تنها باشم، شاید اصلا کمی بیشتر بخوابم...به طرز معجزه آسایی رنگ جهان اطرافم بعد از خواب زیباتر می شه، انگار رنج های جهانم توی خواب حل می شه، دلم می خواد روی جریان زمان خودم و رها کنم یاد اون شعر افتادم که می گه:باید پارو نزد وا داد،باید دل رو به دریا دادخودش می برتت هر جا دلش خواستکه هر جا برد بدون منزل همون جاستپی نوشت1: وقتی یک جمله ساده رو به کسی می گید ولی اون صدای شما رو نمی شنوه، دو تا پا که دارید دو تا پای دیگه قرض کنید از دنیاش با سرعت فاصله بگیرید. راستش نسخه نوشتن همیشه خیلی راحت اما عمل کردن بسیار سخت. همین منی که توی خط بالا براتون نسخه فرار کردن نوشم، موندم، موندم و اونقدر موندم تا آدم بده داستان شدم... لطفا شما اشتباه من و تکرار نکنید. فرار کنید.پی نوشت2: وای از آن روز که پرده بر افتد.پی نوشت3: خدایا مرا به راه راست هدایت کن، ره آنان که نعمت دادی و نه راه گمراهان عشق بزرگترين نعمت خداست...ادامه مطلب

من به عصر نامه علاقه مندم به عصر دیدن های با مشقت، به عصر بوسه های آب دارِ صدادار، به عصر ذوق مرگی پس از هر اتقاق کوچیک قشنگ... واقعا چه کسی برای ما تکنولوژی تجویز کرد؟

پی نوشت: از اونجا که این روزها نامه مخاطب نداره من هر چند روز یک بار برای خدا نامه می نویسم.

عشق بزرگترين نعمت خداست...

چقدر دلم نوشتن می خواست گاهی وسط روز با خودم می گفتم امشب حتما یک متن می نویسم اما نشد و نشد و نشد تاااااااااااااا امشب. حس معشوقه ای و دارم که بعد از ماه ها به آغوش دلدار برگشته. به قول عمان سامانی: من از مفصل این نکته مجملی گفتم/ تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجملداشتم توی ذهنم دنبال یه سری سوژه برا نوشتن می گشتم که یادم اومد اصلا خودم و معرفی نکردممن لاله هستم. پیش ترها هم می نوشتم. رنگ نوشته های گذشته ام خوب نبود پارشون کردم. دلم می خواد این بار خوش رنگ بنویسم. خوش رنگ از نظر من یعنی کلمات با دستشون برن گوشه لبت و بکش به سمت بالا طوری که لبات از هم باز بشه و دندونات معلوم بشه در فرهنگستان ادب فارسی به چنین حالی می گن لبخند زدن و یا کلمات برن تو دلت خاک ها رو کنار بزنند زیر اون خاک های دلت یه دونه لوبیا سحر آمیز بکارند به قول ادبا امید توی دلت جونه بزنه و یا کلمات برن چراغ قوه روشن کنن تو چشمات به قول شعرا چشمات برق بزنند، خلاصه سرت و درد نیارم یه چنین نوشتن خوش رنگی دلم می خواد. اما حالا به چه سبکی می نویسم؟ سبک خاصی که ندارم اما اونقدر شرلوک هلمز و هرکول پوارو دیدم به گمونم شبیه بازی اونها می نویسم. یعنی چی؟ یعنی برای شرح آنچه که در ذهنم می گذره علاقه و البته تعریف از خود نباشه تخصص عجیبی در ربط مسایل بی ربط به هم دارم... خوب فکر می کنم برای شروع تا همین جا بسه. آخه ماشینی که بعد ماه ها روشن شده رو که نمی شه انداخت تو جاده باهاش رفت مسافرت...  عشق بزرگترين نعمت خداست...ادامه مطلب

اندر مزایای ماشین دنده اتومات می شه نوشت: "دست هاش از مبدا تا مقصد تو دست هاته" عشق بزرگترين نعمت خداست...