خدایا مرا به راه راست هدایت کن

وقتی سناریویی در حوالی بیست سالگی اتفاق می افته و در حوالی 40 سالگی همون سناریو با آدم های دیگه ای تکرار می شه این نشون می ده یک جای آگاهی من می لنگه، باید از هیاهوی جهان فاصله بگیرم و تنها باشم، شاید اصلا کمی بیشتر بخوابم...به طرز معجزه آسایی رنگ جهان اطرافم بعد از خواب زیباتر می شه، انگار رنج های جهانم توی خواب حل می شه، دلم می خواد روی جریان زمان خودم و رها کنم یاد اون شعر افتادم که می گه:

باید پارو نزد وا داد،باید دل رو به دریا داد

خودش می برتت هر جا دلش خواست

که هر جا برد بدون منزل همون جاست

پی نوشت1: وقتی یک جمله ساده رو به کسی می گید ولی اون صدای شما رو نمی شنوه، دو تا پا که دارید دو تا پای دیگه قرض کنید از دنیاش با سرعت فاصله بگیرید. راستش نسخه نوشتن همیشه خیلی راحت اما عمل کردن بسیار سخت. همین منی که توی خط بالا براتون نسخه فرار کردن نوشم، موندم، موندم و اونقدر موندم تا آدم بده داستان شدم... لطفا شما اشتباه من و تکرار نکنید. فرار کنید.

پی نوشت2: وای از آن روز که پرده بر افتد.

پی نوشت3: خدایا مرا به راه راست هدایت کن، ره آنان که نعمت دادی و نه راه گمراهان