بدبختی مشترک من و گالیله

قصد جنگ کرده ای

با " دوست داشتنی" که خارج از تصور توست

من

چون گالیله

میان انتخاب آتش و توبه

معترفم که دوستت نداشتم و ندارم

پی نوشت: ساعت ها می شینی و توضیح می دی که آدم ها به واقع با هم هیچ تفاوتی ندارن، اون چه که باعث تفاوت می شه نوع نگاه ما به آدم هاست، این نوع نگاه که یکی رو نخواستنی و یکی رو خواستنی می کنه... بعد ساعت ها فک زدن نتیجه چی می شه؟ خیلی ساده ازت می خوان نوع نگاه تو عوض کنی! انگار روی نگاه مون یه فرمون وجود داره که می شه هر زمان بخوایم بچرخونیمش به سمت دلخواه... تازه اینجا هنوز قسمت خوبه داستان، داستان از اونجا بد می شه که تو رو می کشونند به دادگاه تفتیش عقاید...گاهی باید مثل گالیله رفتار کرد، نمی تونیم برای فهموندن چیزی به آدم هایی که آگاهی و درک لازم و در مورد اون مسئله ندارن زور بزنیم. یک غلط کردم، یک من و ببخش و تمام.